سرنوشت
|
|
مــــرا اکنــون که زار و خسته دیدی،
زآغوشـــــــم به آســـانی بریـدی؟
تو کـــــه از من به جز خوبـی ندیدی
ازعشق من شـــراب و مِـی چشیدی
چرا اینــــک از عشق من رمیدی
حصاری سرد به دور من کشیدی؟....
زمــــــــانی من گلی شاداب بودم
نهالی پــاک در ایــن مرداب بـودم
چونان پروانـه رقصــــان می پریدم
چونان آهـــو خرامـــان می دویـدم
دلی داشتم مثـــال یک پـــــرنده
درون سیــــنه ام سبـز و تپنـــده
بُدم لیلـــــــی برای عشق مجنون
بُدی از دوریـــم دل تنگ و دل خون
برایـــت می فرستــادم شبـــانه
هـزاران بوســه و عشق و تـــرانه
کبــوتر بچــه ای بودم دلــم شاد
مرا دنیـا به دست ســـرنوشت داد
ندارم شوق پـــرواز و دلــــم زار
چو مرغی در قفس گشتم گرفتــار
رخم دیگر شکسته ، سرد و زرد است
غم هجــرت مــرا آواره کردَســت
چرا این چرخ گـــــردون جفاکار
مـرا این گونه دورم کرده از یــار
زمــــانه چید گل شادابـی ام را
کــــویری کرد دل دریایی ام را
نـــدارم من گلایه از زمــــانه
بمانــــم من به دور از هر بهانه
دهم من دست تقدیر، این دلم را
خدا شایـــد کند حل ، مشکلم را
دعا خــــوانم .ثنا گویم خـدا را
تو درمان کن بلای مبتـــــلا را؟
«شعر از : مریم پژومان 92/1/27»
نظرات شما عزیزان:
|
|
[+]
نوشته شده توسط maryam pejoman در 6:18 بعد از ظهر |
| |